Określenie „święta ziemia” wskazuje, że dusza Jagny spleciona jest z rytmem przyrody i podatna na oddziaływanie nastroju pór roku. Na jesień dusza Jagny jest głęboka, niczym bruzdy ziemi, autor nazywa ją „martwą a nieśmiertelną” – podobnie jak przyroda, która na jesień zamiera, by znów odrodzić się wiosną. W ziemi drzemie siła, usypiana na pewien okres w roku, ale po to, by później odrodzić się pełnią życia, jak Jagna targana pełnią uczuć.
Jagna to dziewiętnastoletnia dziewczyna, córka Dominikowej. Matka decyduje, że Jagna wyjdzie za Macieja Borynę. Dziewczyna była rozpieszczana, nie znała prac domowych – wykonywali je jej bracia. Jest wrażliwa na sztukę, muzykę. Różni się od pozostałych mieszkańców wsi, nie potrafi się podporządkować panującym w społeczności regułom.