Przemówienie Becka było odpowiedzią na agresywne przemówienie Hitlera oraz niemieckie żądania włączenia Gdańska do III Rzeszy i zbudowania eksterytorialnej autostrady przez polskie Pomorze do Prus Wschodnich.
Józef Beck swym przemówieniem pragnął dać innym narodom do zrozumienia, iż pomimo ciężkiej przeszłości Polska nie ugnie się przed obcymi żądaniami, i jeśli miałoby dojść do wojny, to Polacy tę wojnę podejmą.
Józef Beck był ministrem spraw zagranicznych od 2 listopada 1932. Pozostał na tym stanowisku aż do wybuchu II wojny światowej. Był zwolennikiem polityki równowagi w stosunkach Polski z dwoma sąsiadami: ZSRS i Niemcami. To dzięki jego zabiegom doszło w Moskwie do zawarcia układu o nieagresji ze Związkiem Radzieckim 25 lipca 1932. Niecałe dwa lata później, 26 stycznia 1934 w Berlinie oba kraje podpisały deklarację o niestosowaniu przemocy z Niemcami. W obliczu narastającej groźby wojny, Beck w kwietniu 1939 roku doprowadził do zawarcia sojuszu z Wielką Brytanią.