Wojny punickie to seria trzech konfliktów zbrojnych pomiędzy Rzymem a Kartaginą. Ich powodem był konflikt interesów — Kartagina interesowała się Sycylią i południową Italią a Rzym Afryką Północną.
· I wojna punicka trwała w latach 264-241 p.n.e. i zakończyła się zwycięstwem Rzymu. W jej wyniku Rzym zdobył Sycylię, Sardynię i Korsykę.
· II wojna punicka trwała w latach 218-201 p.n.e. i zakończyła się zwycięstwem Rzymu. W jej trakcie kartagiński wódz Hannibal wdarł się z armią na teren Italii i rozbił rzymskie wojska w trzech wielkich bitwach (nad Trebią, nad Jeziorem Trazymeńskim i pod Kannami). W odpowiedzi Rzym zaatakował Afrykę Północną i rozbił armię Hannibala pod Zamą. W wyniku tej wojny Kartagina utraciła wszystkie terytoria poza Afryką i de facto popadła w zależności od Rzymu.
· III i ostatnia wojna punicka trwała w latach 149-146 p.n.e. W jej wyniku Kartagina została zburzona, a ziemia w tym miejscu zaorana i posypana solą. Po tym zwycięstwie Rzym stał się hegemonem w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego.
Wojny punickie zostały wygrane przez Rzym. W ich wyniku Kartagina przestała istnieć.