Przedstawione zasady prawa rzymskiego są skonstruowane w ten sposób, by zapewnić każdemu obywatelowi sprawiedliwy i uczciwy proces. Wykluczenie możliwości sędziowania we własnej sprawie powoduje, że wyrok wydany przez sędziego jest obiektywny i oparty na wykładni prawa. Wysłuchanie obu stron postępowania sądowego daje możliwość każdej ze strony wyłożenia swoich racji i ich obrony. Ustanowiona zasada o braku kar za czyny, które w przeszłości nie były niezgodne z prawem, sprawiło, że obywatele nie musieli czuć się zagrożeni surową karą za czyny, popełnione w odległej przeszłości. Domniemywanie niewinności utrudniało skazywania oskarżonych na podstawie niewystarczających dowodów lub pomówień.
W prawie rzymskim wprowadzono zasadę „in dubio pro reo”, co oznacza „w razie wątpliwości na korzyść oskarżonego”. Wynika z tego to, że jeśli dowody są niewystarczające lub istnieją wątpliwości co do winy oskarżonego, to powinien on zostać uniewinniony. Była to ważna norma dla ochrony praw jednostki i uniknięcia niesłusznych oskarżeń.