Na przełomie lat 40. I 50. XX wieku wielu oficerów Ludowego Wojska Polskiego pochodziło ze ZSRS, ponieważ Stalin wydał rozkaz umacniania władzy komunistycznej w Polsce oraz rozprawy z antykomunistycznym podziemiem niepodległościowym. Jednocześnie zwalniano ze służby polskich oficerów, uznanych za niepoprawnych politycznie. Wszelkie decyzje odnośnie do armii polskiej zapadały w Moskwie. W Polsce stacjonowali żołnierze Armii Czerwonej (od 1946 r. Armia Sowiecka). Wraz z nominacją na ministra obrony Konstantego Rokossowskiego do Ludowego Wojska Polskiego trafiali kolejni Sowieci, którzy obejmowali znaczące stanowiska przywódcze.
Od 1949 roku, ministrem obrony i marszałkiem Polski, mianowano Konstantego Rokossowskiego. Z pochodzenia Polak. Był jednym z czołowych dowódców sowieckich z lat II wojny światowej. W momencie otrzymania nominacji na ministra był marszałkiem Związku Sowieckiego. Rokossowski od Stalina otrzymał zadanie rozbudowy Ludowego Wojska Polskiego i przygotowania go do walki z Zachodem.