Żołnierze niezłomni, którzy w czasie II wojny światowej związani byli z polskim podziemiem, próbowali przeciwstawić się sowietyzacji Polski.
Zmęczenie działaniami wojennymi sprawiły, że znaczna część społeczeństwa polskiego pogodziła się z faktem przejęcia władzy przez komunistów w Polsce. Znaczącym środkiem oporu wobec nowej władzy pozostawał Rząd Emigracyjny, który od lipca 1945 roku funkcjonował bez poparcia zachodu.
Po rozwiązaniu Armii Krajowej 19 stycznia 1945 roku przez generała Leopolda Okulickiego część żołnierzy pozostała w konspiracji jako podziemie niepodległościowe.
Najliczniejszą organizacją konspiracyjną było Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość” (WiN) założone w 1945 roku. Jego działacze koncentrowali się na działalności wywiadowczej i propagandowej.
Podziemie zbierało informacje o działaniach władz komunistycznych, prowadziło akcje zbrojne wymierzone w posterunki MO, uwalniało aresztowanych, chroniło osoby zagrożone aresztowaniem.
Żołnierzy podziemia niepodległościowego określa się mianem niezłomnych lub wyklętych.
W 2011 roku Sejm RP uchwalił dzień 1 marca Narodowym Dniem „Żołnierzy Wyklętych”.