Polityka zagraniczna Stalina charakteryzowała się dążeniem do rozszerzenia wpływów komunistycznych na inne kraje, co często wiązało się z interwencją militarystyczną i naruszaniem suwerenności państw. Stosunek Stalina do demokracji był sceptyczny, a jego reżim silnie represjonował opozycję polityczną, natomiast wobec faszystów, takich jak Hitler i Mussolini, Stalin zawarł pakt o nieagresji, lecz został zaatakowany przez III Rzeszę w 1941 r., co doprowadziło do zmiany jego podejścia.
Polityka zagraniczna Stalina polegała na dążeniu do ekspansji wpływów komunistycznych i utworzenia stref wpływów poprzez interwencje militarne, co wynikało z jego dążenia do umocnienia władzy ZSRR. Stosunek Stalina do demokracji był sceptyczny, a jego autorytarny reżim represjonował opozycję polityczną, podczas gdy początkowa współpraca z faszystami w ramach paktu o nieagresji została zerwana w wyniku ataku III Rzeszy na ZSRR w 1941 roku.