Podmiot liryczny wypowiada się w pierwszej osobie liczby pojedynczej („nie myślę”, „widzę”, „wyciągam ręce”, „zgarniam”), więc wiersz należy do liryki bezpośredniej. Osoba mówiąca wyraża zachwyt nad wiejskim krajobrazem, zwraca się bezpośrednio do adresatów, dziwiąc się ich pośpiechowi.
Jan Kasprowicz (1860-1926) jako dziecko obdarzony był głęboką wrażliwością, jego pierwsze spotkanie ze sztuką to był dźwięk kościelnych organów – jest to wydarzenie ważne dla kształtowania się jego poetyckiej wyobraźni. Zadebiutował w 1889 tomem Poezje. Ważne w jego dorobku są: hymny Ginącemu światu i Salve Regina, gdzie inspirował się ekspresjonizmem, hymny to świadectwo kryzysu wiary; zbiór poetycki Krzak dzikiej róży, który był zwrotem ku symbolizmowi i fascynacji tatrzańską przyrodą. W Księdze ubogich (1916) skupia się na prostym człowieku, co wynika z inspiracji franciszkanizmem – w życiu prywatnym w czasie wydania tomu Jan Kasprowicz zawiązuje szczęśliwie małżeństwo, osiąga spokój, godzi się z Bogiem i światem.