Podmiot liryczny zachwyca się wiejskim krajobrazem, spokojem, prostotą, mimo że, jak zaznacza w powtarzającym się wersie, „nie ma tu nic szczególnego”. Do afirmacji pejzażu wykorzystuje środki stylistyczne: epitety (łąka rozkwitła), personifikacje (trawy śmiać się umieją, rząd pewnych siebie jasieni), metafory (wyciągam ręce i zgarniam skarby bożego władztwa) oraz wykrzyknienia wyrażające zachwyt (Droga się w blaskach pławi!). Podkreślone zostają cechy, które wskazują na zmienność i powtarzalność przyrody, rytm dnia, to że natura jest w harmonii z człowiekiem (bo jest pewna siebie, schodzi, śmieje się).
Zobacz Jana Kasprowicza na portretach namalowanych przez Jacka Malczewskiego oraz Stanisława Ignacego Witkiewicza (Witkacego).