W Sonecie szalonym i Księdze ubogich pojawiają się wykrzyknienia wskazujące na zachwyt nad światem, jest wiele słów określających elementy przyrody: drzewa, owoce, kwiaty. Pojawia się także słońce – według wstępu Staffa do Kwiatków św. Franciszka z Asyżu „dusza ludzka jest stworzona dla słońca”. W wierszach Staffa i Kasprowicza ważne też są słowa opisujące wewnętrzne stany: serce i dusza. Dusza jest szalona, wybaczająca, czysta, pozbywająca się skazy. Pojawiają się kategorie związane z wiarą: Bóg, modlitwa, cuda.
Franciszkanizm stanowi w utworach kontekst religijny, to znaczy, że w utworze sugerowane są odniesienia do przekonań religijnych, myśli filozoficznej. Pod koniec XIX wieku narastała fascynacja postacią św. Franciszka z Asyżu. Młodopolski franciszkanizm rozumiany jest według tego, co przedstawił Leopold Staff we wstępie do przekładu Kwiatków świętego Franciszka. Są to: emocjonalizm, sprzeciw wobec instytucjonalizacji, poczucie wolności, odrodzenie, zwrot do natury i prostego, ubogiego człowieka, pochwała istnienia. Św. Franciszek przedstawiany jest jako głosiciel radości i harmonii.