Amiel uważa, że pewne doświadczenia wpływają na dalsze życie, a także przechodzą do historii, stają się obiektem nauki. Świadectwa byłych więźniów są dowodem historii, o którą należy dbać i którą należy rozliczyć.
Borowski z kolei uznaje za moralny obowiązek zachowanie i przekazanie pamięci o obozie i jego więźniach. Świadectwo byłoby wówczas przeciwstawieniem się kłamstwu oraz zachowaniem pamięci o zmarłych.
Świadectwo jest zapisem doświadczeń, życia świadka.