Renesansowa koncepcja świata i człowieka opierała się na głębokim zainteresowaniu człowiekiem jako istotą wszechstronnie rozwiniętą intelektualnie i artystycznie. Filozofowie epoki odrodzenia, tacy jak Leonardo da Vinci czy Marsilio Ficino, uznawali człowieka za doskonałe dzieło stworzenia, zdolnego do poznawania i odkrywania rzeczywistości. Widzieli oni harmonię między światem przyrody a umysłem ludzkim, a sztuka i nauka były traktowane jako narzędzia do poznania prawdy i piękna. Z tego powodu, renesansowa koncepcja człowieka zakładała rozwijanie różnorodnych talentów i zdolności oraz dążenie do osiągnięcia doskonałości w wielu dziedzinach życia.
