Apostrofa – „O, Boże! O, szczęście moje!”
Poeta zwraca się do Boga, uznając go również za źródło szczęścia.
Apostrofa w wierszu to figura retoryczna, w której podmiot liryczny bezpośrednio zwraca się do jakiejś osoby, rzeczy, zjawiska lub bytu, które nie są obecne w danym momencie. Jest to rodzaj bezpośredniego zwrotu lub rozmowy z danym podmiotem w utworze poetyckim.
Apostrofa jest często wyrażana za pomocą formy gramatycznej „O” lub „Ty”, które wskazują na bezpośrednie skierowanie słów do adresata. Może ona również występować w formie pytań retorycznych, wezwań, wyrażeń emocjonalnych lub wyrazów uznania.