W Pieśni X Kochanowski opisuje swoje powołanie jako dar, który pozwala mu oglądać świat z wysoka i zbliżać się do nieba, co podkreśla wyjątkowość twórcy i jego szczególne miejsce w świecie. W Pieśni XXIV poeta mówi o własnej nieśmiertelności zapewnionej przez sztukę – jego dzieła mają sprawić, że pamięć o nim przetrwa ponad granice czasu i przestrzeni. Oba fragmenty potwierdzają renesansową koncepcję artysty jako osoby wyróżnionej i świadomej roli swojej twórczości, o czym pisał Grzegorz Sztabiński.
1. Najpierw zwróć uwagę na to, że Sztabiński podkreślał, iż renesans uznał artystę za jednostkę odrębną, obdarzoną wyjątkowym talentem.
2. Zauważ, że Kochanowski ukazuje się właśnie jako taki twórca – wyniesiony ponad zwykłych ludzi i zyskujący nieśmiertelność przez poezję.
3. Dojdź do wniosku, że dzięki temu jego refleksja wpisuje się w renesansowy ideał artysty, którego dzieło łączy się z poczuciem wielkości i trwałości.