Wstężyk gajowy przyjmuje różne formy ubarwienia muszli w celu ochrony przed drapieżnikiem – to tak zwane adaptacje, dzięki którym ślimaki mogą dopasować się do różnego otoczenia, w którym żerują (mimetyzm) i być niezauważalnym dla drapieżcy – ptaka.
Ślimaki chowające się w zaroślach przybierają kolor ciemniejszy – trudniej jest wtedy dostrzec, a także czarny kolor muszli przyciąga promienie słoneczne, co chroni przed wychłodzeniem organizmu. Ślimaki nieżyjące w ukryciu posiadają jaśniejsze muszle, co pomaga im w nieprzegrzaniu się.
Ubarwienie muszli wstężyka gajowego zależy od kilku czynników: miejsca bytowania (stopnia nasłonecznienia, wysokości), obecności drapieżników, a także od czynników genetycznych.
Naturalnym drapieżnikiem wstężyka gajowego jest ptak – drozd śpiewak. Według danych z 2013 roku ptaki unikają ślimaków o muszlach brązowych, a chętniej zjadają ślimaki o muszlach żółtych wielopaskowych. Ślimaki niepaskowane częściej wspinają się wysoko i rzadziej ukrywają w zacienionych miejscach niż ślimaki paskowane.