Konstytucja Nihil novi umacniała rolę szlachty w sprawowaniu władzy nad państwem. Zakładała, że żadne nowe prawa nie mogą zostać uchwalone bez zgody izby poselskiej i senatu. To od szlachty należącej do izby poselskiej zależało, które prawa zostały uchwalone, a które nie.
Konstytucja Nihil novi została podpisana w 1505 roku na sejmie w Radomiu, a z języka łacińskiego znaczy „nic nowego”. Król podejmował samodzielne decyzje w sprawach miast i terenów królewskich, kulturalnych, religijnych. Najważniejsze decyzje, np. ustanowienie nowych podatków musiały zostać zatwierdzone przez sejm i senat.