Wodzowie powstania listopadowego:
· Józef Chłopicki – był pierwszym dyktatorem powstania listopadowego. Swoje stanowisko objął w grudniu 1830 roku. Początkowo chciał zawrzeć ugodę polsko – rosyjską, ponieważ nie wierzył w pomyślność powstania. Jego pierwszą decyzją jako dyktatora było wysłanie poselstwa do Petersburga. Niestety, próba rokowań nie udała się i na początku lutego do Królestwa Polskiego wkroczyło wojsko rosyjskie. 25 lutego 1831 roku Chłopicki dowodził oddziałami w bitwie pod Olszynką Grochowską, gdzie przez kilka godzin udało mu się zatrzymać liczniejsze wojska dowodzone przez Iwana Dybicza. W czasie tej bitwy został ranny, przez co zrezygnował z pełnionej funkcji.
· Jan Skrzynecki – po rezygnacji Chłopickiego na czele wojsk stanął Jan Skrzynecki, który w ramach realizacji planu Ignacego Prądzyńskiego skumulował polskie siły wzdłuż drogi z Warszawy do Siedlec. Powstańcom udało się odnieść szereg zwycięstw m.in. w bitwie pod Wawrem, Dębem Wielkim i Iganiami. Nowemu dyktatorowi zarzucono nadmierną ostrożność, która przyczyniła się do porzucenia próby zdobycia Siedlec. Skrzynecki nie zdecydował się również na atak na główne siły rosyjskie, które nie spodziewały się polskiego ataku. Strona powstańcza ponosiła coraz więcej strat, co zaważyło na zmianie na stanowisku dyktatora.
· gen. Jan Krukowiecki – był następcą Skrzyneckiego. Nowy dyktator musiał uporać się z buntem ludności Warszawy, która z inicjatywy radykalnych działaczy doprowadziła do samosądów na osobach oskarżonych o szpiegostwo.
· Maciej Rybiński – we wrześniu dyktatorem został Maciej Rybiński, dowództwo objął w trudnym momencie po zdobyciu Warszawy przez Rosjan. Powstanie było już praktycznie przegrane. Rola Rybińskiego zakończyła się już 5 października, kiedy wraz z armią na granicy z Prusami został internowany. Po upadku powstania udał się na emigrację.
