Warunki pracy robotników przemysłowych w pierwszej połowie XIX w.:
· robotnicy pracujący w wielu łódzkich przedsiębiorstwach pracowali od 12 do 14 godzin dziennie. Za swoją pracę dostawali niewielkie wynagrodzenie, które ledwie pozwalało na zaspokojenie podstawowych potrzeb,
· robotnicy pracowali w niedogodnych warunkach. Hale były nieoświetlone oraz nieogrzewane, co wpływało na zdrowie pracujących często wiele godzin. Robotnicy byli narażeni na hałas oraz tłok,
· wykwalifikowanym pracownikom przysługiwało miejsce na osiedlu robotniczym. Światy by swojego pracodawcy mógł otrzymać jednopokojowe mieszkanie o powierzchni 25 m²,
· pracownicy w fabrykach nie dysponowali żadną odzieżą ochronną. Dlatego często zdarzały się poparzenia, zadrapania czy uszkodzenia ubrań i ciała.
Robotnicy mieszkali często w suterynach, podziemiach, gdzie panowała wilgoć. Dlatego wśród robotników występowało wiele chorób zakaźnych.