Terminy i środki językowe służące budowaniu wywodu:
- dygresja: „naszej historii, jak twierdzą życzliwi polscy historycy, nie pojmuje nawet Norman Davies”.
W przywołanym zdaniu występuje dygresja, czyli moment, w którym autor odchodzi od głównego tematu, by wprowadzić dodatkowe informacje. W tym przypadku dygresja ma charakter komentarza autora na temat pojmowania polskiej historii przez Normana Daviesa, co może wprowadzić dodatkowe konteksty i perspektywy do głównego tematu.
- opis przeżyć wewnętrznych: „»Nie rób tego, co zrobisz« - pomyślałem, kończąc czytać Wywiad z „Guardiana””. Autor opisuje swoje wewnętrzne przeżycia i reakcje emocjonalne w odpowiedzi na przeczytany wywiad. Ten środek językowy pozwala czytelnikowi wczuć się w emocje autora, dodając element subiektywnego doświadczenia.
Aluzje literackie i kulturowe:
- „Duma i uprzedzenie” – Odwołanie do tytułu powieści Jane Austen sugeruje, że emocje i uprzedzenia autora wobec nowego projektu Hilary Mantel są silne. Może to wskazywać na pewne oczekiwania czytelnika dotyczące jakości nowej książki.
Środki językowe służące wartościowaniu i ocenom:
- pytanie retoryczne „Co ona z tego pojmie?”
Autor używa pytania retorycznego, sugerując, że Hilary Mantel nie będzie w stanie zrozumieć pewnych aspektów polskiej historii ze względu na brak znajomości języka, literatury romantycznej i historii Polski.
- paralelizm składniowy „Co innego opowiadać o…, a co innego opisać…”
Poprzez zastosowanie paralelizmu składniowego autor podkreśla różnice między opowiadaniem a opisem, co może wpływać na ocenę wartości narracji i umiejętności opisywania sytuacji czy postaci. To narzędzie służy wartościowaniu różnych rodzajów literackich przedstawień.
Analiza funkcji tych elementów wskazuje na to, że autor używa terminów i środków językowych do budowania wywodu, tworzenia atmosfery emocji i wartościowania. Aluzje literackie i kulturowe dodają głębi i kontekstu tekstu, podczas gdy środki językowe służą wartościowaniu, dodając subiektywne odczucia i ton do wypowiedzi.