W Wybudowałem pomnik Horacego podmiot liryczny zwraca uwagę na to, jak silną moc mają jego dzieła i że są one nieśmiertelne „twardsze niż ze spiżu” i to one są jego spuścizną. Mówi, że kiedy odejdzie to i tak pamięć o nim pozostanie ze względu na jego twórczość. Kochanowski piszę w Pieśni XXIV, że jest wyjątkowy i inny niż reszta, przez to, że jest płodnym twórcą. Poeta pisze: „nie umrę ani mnie czarnymi Styks niewesoła zamknie odnogami swymi”. Podobieństwo między tymi dwoma wierszami przejawia się w nawiązaniu do śmierci artysty i tym, jak zostanie zapamiętany.
Motyw non omnis moriar („nie wszystek umrę”) jest popularnym motywem w literaturze. Słowa z utworu Horacego „Exegi monumentum […]” („Zbudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”) odwołują się do literackiej spuścizny pozostawianej przez artystów dla potomnych. Przykładami tego typu wierszy oprócz Jana Kochanowskiego „Pieśni XXIV”, mogą być choćby: „Testament mój” Juliusza Słowackiego, „Nad wodą wielką i czystą” Adama Mickiewicza czy „ARS POETICA” Leopolda Staffa. Poezja czyni jej twórców nieśmiertelnymi.