Pierwszy fragment to fraszka Do gór i lasów. Przytoczona puenta odnosi się do zasady carpe diem, zaczerpniętej ze starożytności. Jej główną myślą jest pochwała osób, które znajdują się w swoim życiu „tu i teraz” i potrafią korzystać z każdej okazji i chwili, które podsuwa nam los.
Drugi fragment to fraszka Na dom w Czarnolesie. W puencie utworu wyraża się wdzięczność do Boga. Dotyczy ona łask, które podmiot otrzymał od Stwórcy. Dom w Czarnolesie to przecież jego skarb. Jest to też fraszka autobiograficzna. Osoba mówiąca w wierszu ma również nadzieję na pomyślną przyszłość i to, że Bóg, nadal będzie darzył ją łaskami.
Trzeci fragment to fraszka Ku muzom. Puenta utworu mówi o tym, że podmiot liryczny po śmierci chce zostać zapamiętany dzięki swoim utworom i liczy na to, że pamięć o nim zostanie wyrażona właśnie przez jego dzieła. Nie jest dla niego ważnym jego postać, ale to, co tworzy i uznaje to za nieśmiertelne.
Renesans czerpał z wątków starożytnych i mitologicznych, stąd obecność muz. Utwór nawiązuje także do Exegi Monumentum Horacego, w którym poeta napisał o nieśmiertelnej roli jego utworów, która jest ważniejsza niż doczesność. Motyw non omnis moriar („nie wszystek umrę”) jest popularnym motywem w literaturze. Słowa z utworu Horacego „Exegi monumentum […]” („Zbudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”) odwołują się do literackiej spuścizny pozostawianej przez artystów dla potomnych. Przykładami tego typu wierszy oprócz Jana Kochanowskiego „Pieśni XXIV”, mogą być choćby: „Testament mój” Juliusza Słowackiego, „Nad wodą wielką i czystą” Adama Mickiewicza czy „ARS POETICA” Leopolda Staffa. Poezja czyni jej twórców nieśmiertelnymi