Demeter rozpacza, robi wyrzuty córce, że ją opuszcza („O córko, rzucasz matkę własną”). Kora pogodzona jest z losem, mówi: „Ja, matko, będę tam szczęśliwą”, wie także, że ma ważną misję do wypełnienia, żeby przyroda mogła się odrodzić („stróżką ziarn być mam / i zgarnąć wszystek płód. / Rzeczy tajemne tam się dzieją; / nie mogą się beze mnie stać”.
Demeter była boginią plonów, całej żyjącej przyrody, Persefona (Kora) to córka Demeter, która pewnego razu została pod opieką nimf i zbierała kwiaty na łące. Miała zakaz zrywania tylko jednego kwiatu – narcyza. Jednak Hades zwabił Korę, ta zerwała kwiat, czego konsekwencją było porwanie Kory do Tartaru. Rozpaczająca Demeter ukryła się, przestałam opiekować się przyrodą. Po reakcji Zeusa Hades miał zwrócić córkę matce. Jednak mimo to Kora musiała na pół roku schodzić do podziemi (rozpacz Demeter powodowała zamieranie przyrody), a pół roku spędzać z matką – tak Grecy tłumaczyli następstwo pór roku.