W obu omawianych cyklach występuje przemiana faz jądrowych, jednak u workowców dominuje haplofaza a u podstawczaków dikariofaza. Workowce wytwarzają plemnie i lęgnie, które łączą się ze sobą w procesie plazmogamii, gdzie tworzą się pary jąder sprzężonych, formując grzybnię dikariotyczną. Z tej grzybni będą powstawać potem zarodniki, w zarodniach zwanych workami. Dochodzi tam do kariogamii, co daje początek diploidalnym jądrom zygotycznym, które następnie dzielą się mejotycznie na cztery haploidalne jądra, wchodzą one w mitozę, której efektem są zarodniki workowe.
U podstawczaków natomiast brak jest gametangiów. Zamiast nich łączą się ze sobą różnopłciowe, wielokomórkowe strzępki (1n), aby mogło dojść do procesu plazmogamii. Dzięki temu powstaje para jąder sprzężonych. Rozrastające się strzępki tworzą owocnik, czyli kapelusz z warstwą hymenium, gdzie powstają zarodnie podstawkowe. Dochodzi tam do kariogamii i podobnie jak w cyklu workowców tworzą się tam jądra zygotyczne (2n), które wchodzą w mejozę i powodują tym powstanie 4 zarodników. Wnikają one do wyrostków wytworzonych przez komórkę szczytową strzępek dikariotycznych, tworząc zarodnie.
Dikariofaza - faz, w której obecne są pary jąder sprzężonych (n + n), przez układanie się obok siebie parami zróżnicowanych płciowo jąder.
Plazmogamia - proces przeniesienia cytoplazmy i jądra z plemni do lęgni.
Kariogamia - proces zlewania się jąder sprzężonych.