Dziura ozonowa to zjawisko polegające na redukcji ilości ozonu w ozonosferze. Jest to niebezpieczne zjawisko, ponieważ ozon chroni przed promieniowaniem ultrafioletowym, pochłaniając znaczną część promieni, które docierają do Ziemi od Słońca. Ozon tworzy się i rozpada pod wpływem światła słonecznego, dlatego odnotowuje się jego wahania w skali roku. Naukowcy odnotowali w latach 80. wyraźny spadek zawartości ozonu w stratosferze. Winę za taki stan rzeczy ponosi wzmożona emisja freonów używanych do produkcji aerozoli. Największe „dziury” w ozonosferze obserwuje się w obszarach podbiegunowych, a zwłaszcza nad Antarktydą. Ozon stratosferyczny powstaje na skutek działania promieni UV na cząsteczki tlenu. Jednocześnie promienie słoneczne oddziałują na przedostające się do atmosfery freony i rozkładają je na chlor, węgiel i fluor. Ozon reaguje z atomami chloru i rozpada się na zwykły tlen dwuatomowy. Te reakcje zachodzą aż do momentu całkowitego usunięcia chloru albo wyczerpania się cząstek ozonu. Cząsteczki freonów nie rozpadają się w troposferze i nie reagują z innymi substancjami, mogą krążyć w atmosferze bez żadnego uszczerbku nawet przez 100 lat. Rozkładają się dopiero wtedy, gdy przedostają się do ozonosfery.
Głównym zadaniem ozonu stratosferycznego jest pochłanianie promieni UV, które potrafią być bardzo szkodliwe dla organizmów żywych. Mogą prowadzić do oparzeń skóry i uszkodzeń komórek, trwale zmieniać materiał genetyczny oraz powodować choroby nowotworowe, w tym czerniaka. Oprócz tego promieniowanie UV wywołuje spadek odporności i sprawia, że organizm jest bardziej podatny na zakażenia wirusami czy pasożytami. Promieniowanie UV szkodzi wielu gatunkom roślin żywieniowych, a redukcja ilości ozonu w atmosferze powoduje znaczące zmiany klimatyczne.
Informacje o dziurze ozonowej można znaleźć na stronie airly.org.