Wcielenie Estonii do Rzeczypospolitej – wcielenie szwedzkich Inflant do Rzeczypospolitej było rezultatem detronizacji Zygmunta III Wazy przez Szwedów w 1599 i stało się początkiem długoletniego sporu polsko-szwedzkiego o Inflanty. Toczono również wojny o Pomorze czy inne ziemie polskie (patrz: potop szwedzki 1655-1660).
Ograniczenie praw Kozaków zaporoskich przez szlachtę – chęć polskiej magnaterii do kolonizacji Rusi i sprzyjające temu zabiegi prawne mające na celu uczynienie z Kozaków nierejestrowych chłopów pańszczyźnianych, połączone z opresyjną polityką wobec Kościoła prawosławnego, stały się zarzewiem konfliktu polsko-kozackiego, który apogeum osiągnął w 1648, kiedy wybuchło powstanie Chmielnickiego.
Pretensje dynastyczne Wazów do tronu szwedzkiego – szwedzka dynastia Wazów, której przedstawiciel Zygmunt Waza został obrany królem Polski, przyczyniła się do istnienia w latach 1592-1599 polsko-szwedzkiej unii personalnej. Detronizacja Zygmunta III stała się początkiem starań Wazów o odzyskanie tronu Szwecji. Praw do szwedzkiej korony zrzekł się dopiero król Polski Jan Kazimierz Waza po potopie szwedzkim, zachowując jednak tytulaturę króla Szwecji.
Rywalizacja o Ukrainę – chęć zagarnięcia Ukrainy i wykorzystania konfliktu polsko-kozackiego stała się powodem konfliktu polsko-rosyjskiego, który na podstawie rozejmu w Andruszowie (1667) doprowadził do utraty przez Polskę lewobrzeżnej Ukrainy. Do zajęcia Ukrainy dążyła także Turcja, która częściowo osiągnęła swój cel w latach 1672-1699, gdy zajmowała Podole.
Konflikty XVII-wieczne były wynikiem skłócenia z sąsiadami i sporów wewnętrznych w kraju, których dało się uniknąć, ale tylko w wyniku wcześniejszych długofalowych działań.