Rozłam chrześcijaństwa w XI wieku wynikał z narastających różnić między Zachodem i Wschodem. Wielkim problemem była różnica językowa, gdyż Zachód posługiwał się łaciną, podczas gdy Wschód korzystał z Greki. Pojawiały się także problemy w rozumieniu wykładni kościoła, modlitw, sprawowania urzędów kościelnych i elementów wiary, który poróżniły wiernych.
Bardzo ważną rolę odegrał upadek Cesarstwa Rzymskiego na Zachodzie, zapoczątkowało to pogląd o wyższości papieża nad władcami świeckimi i innymi biskupami w kwestiach religijnych. Jednak nie zgadzali się z nim patriarchowie, czyli wschodni odpowiednicy biskupów, którzy nie uznali wyższości papieża nad nimi samymi, wierni byli cesarzowi bizantyjskiemu. W 1054 roku papieski wysłannik potępił w Konstantynopolu tamtejszego patriarchę, co doprowadziło do rozłamu. W jego wyniku powstał Kościół Wschodni, czyli prawosławny oraz zachodni – katolicki.
Wielka Schizma Wschodnia to określenie rozłamu w chrześcijaństwie, który dokonał się w roku 1054. W jej wyniku powstał Kościół wschodni i zachodni.