Wiek XVII był ważny dla rozwoju myśli filozoficznej i naukowej, ponieważ nastąpił gwałtowny rozwój wiedzy matematycznej i nauk przyrodniczych tzw. rewolucja naukowa. Duży wpływ na to miał humanizm i rozwój nowych koncepcji, takich jak empiryzm i racjonalizm.
Empiryzm mówił, że wiedza ma źródło w doświadczeniu poprzez zmysły. Głównym jego przedstawicielami byli: Galileusz, który twierdził, że świat przyrody poznajemy dzięki obserwacji i eksperymentom, w oparciu matematykę i logikę oraz Francis Bacon, mówiący, że świat poznajemy za pomocą badania zjawisk i uogólnianiu naszych wrażeń zmysłowych.
Racjonalizm był drugim nurtem filozoficznym. Jego reprezentant – Kartezjusz, twierdził, że tylko rozum jest źródłem niepodważalnej wiedzy, a jedyne co jest pewne to istnienie myślącej jaźni. Wszechstronnym myślicielem był Gottfried Wilhelm Leibniz – uważał, że Bóg ukształtował świat w harmonijny i najdoskonalszy z możliwych sposobów i istnieje w nim maksymalna ilość dobra i minimalna zła.
Empiryści i racjonaliści twierdzili, że nauka powinna być oddzielona od religii. XVII wiek przyczynił się do rozwoju nauki opartej na badaniu zjawisk, doświadczeniu i logice.
