Rewolucja angielska, mająca miejsce w latach 1640–1660 w Anglii, była wynikiem konfliktu króla Karola I z parlamentem, którego wpływ władca próbował ograniczać. W 1640 r., po 11 latach, król zwołał tzw. Krótki Parlament, w celu wprowadzenia podatków na wojnę ze Szkocją. Tego samego roku doszło do zgromadzenia Długiego Parlamentu, skutkujące uchwałą, mówiącą, że parlament może być odwołany tylko na mocy własnej uchwały. Wprowadzanie coraz większej ilości reform doprowadziło do decyzji króla o wszczęciu wojny domowej z parlamentem, która miała miejsce w latach 1642–1648. Konflikt został zakończony wygraną armii parlamentarnej na czele z Olivierem Cromwellem. Dowódca przejął władzę, a utworzony przez niego Parlament Kadłubowy oskarżył króla o zdradę narodu, skazał go na ścięcie i obalił monarchię. Anglia została ogłoszona republiką, jednakże do 1658 r. Cromwell rządził w państwie jako dyktator, o nieograniczonej władzy, przyznanej przez parlament. Po jego śmierci w 1660 r. w Anglii została przywrócona monarchia, a rządy objął Karol II Stuart, tym samym kończąc rewolucję angielską.
