Model ustrojowy monarchii parlamentarnej, który powstał na przełomie XVII i XVIII w. w Anglii polegał na ograniczeniu władzy króla na rzecz parlamentu. Każdy dokument królewski, aby uzyskał ważność, musiał zostać podpisany przez odpowiedniego ministra. Ministrowie zaś odpowiadali przed parlamentem. Dzięki temu władza królewska była kontrolowana przez parlament, który jednocześnie również musiał przestrzegać prawa. W tym wypadku król sprawował władzę wykonawczą, parlament ustanawiał prawo, rząd kierował polityką zagraniczną, a najwyższa władza sądownicza należała do sądów. System sprawowania rządów opierał się na ustawach z 1689 (Ustawa o prawach) i 1701 r. (ustawa wprowadzająca regulacje ustrojowe).
ustawa o prawach – uchwalona w 1689 r., gwarantująca wyższość parlamentu nad władzą monarchy. Na skutek tej ustawy władca nie mógł wydawać nowych ustaw i nakładać podatków bez zgody parlamentu, król zwoływał i rozwiązywał parlament, mianował członków Izby Lordów, podpisywał uchwały.
ustawa o następstwie tronu – uchwalona w 1701 r. określała zasady obsadzenia tronu w przypadku śmierci obecnie panującej Anny Stuart. Dodatkowo określała, że władca musi być wyznania anglikańskiego, a sędziowie nie mogą być usuwani ze swoich stanowisk przez króla.