Do wykształcenia się absolutyzmu, jako systemu sprawowania władzy we Francji, w dużej mierze, przyczyniły się działania kardynała Armanda de Richelieu. Minister króla Ludwika XIII zastosował szereg reform. Scentralizował władzę poprzez pozbawienie wpływów arystokrację i hugenotów, stosował wobec nich bezwzględne działania w przypadku buntu i nieposłuszeństwa, takie jak konfiskatę majątków, niszczenie ich zamków, hugenotom zabierał twierdze i wojska. Ministrowie króla byli dobrze wykształceni i przygotowani do pełnionych funkcji. Do ich zadań należało nadzorowanie administracji, polityki zagranicznej i ekonomii kraju. Sprawowanie urzędów wynikało z nobilitacji, a nie pochodzenia z rodów arystokratycznych. Władza lokalna była w rękach intendentów, którzy zarządzali finansami i sądami, przy czym sprawowali swoje funkcje tylko przez określony czas i podlegali królowi i kardynałowi.
Umocnienie władzy mogło nastąpić dzięki scentralizowaniu jej przez króla (przede wszystkim Ludwika XIV), podejmowaniu przez monarchę samodzielnych decyzji, opieraniu rządów na administracji, aparacie policyjnym i wojsku. Duże znaczenie miały działania ministra finansów króla Ludwika XIV – Jeana-Baptiste Colberta, który wprowadził w życie idee merkantylizmu – dążył do samowystarczalności gospodarczej kraju, chronił produkcję krajową, zakładał manufaktury królewskie, wprowadził instrukcje dla manufaktur prywatnych.
