W międzywojennej Polsce poziom analfabetyzmu był stosunkowo wysoki ze względu na słabe systemy edukacyjne, niski dostęp do edukacji, brak infrastruktury szkolnej oraz trudne warunki życia i pracy wiejskiej ludności, co ograniczało szansę na naukę czytania i pisania.
Wysoki poziom analfabetyzmu w międzywojennej Polsce wynikał głównie z braku odpowiedniego systemu edukacji, niskiego poziomu inwestycji w szkolnictwo, trudności w dostępie do edukacji, a także z ekonomicznych i społecznych wyzwań, z którymi borykała się wiejska ludność.