W utworze „Dyrektor i pomnik” przedmiotem kpiny jest zachowanie Dyrektora, który ma o sobie przesadnie wysokie mniemanie i uważa się za wielką, wspaniałą postać. Utwór piętnuje postawy zadufania w sobie, narcyzmu, przesadnie wysokiej samooceny. Satyryczny charakter utworu polega na potwierdzeniu przez Rzeźbiarza wyjątkowości Dyrektora, jednak w sposób prześmiewczy i ironiczny, przez zasugerowanie, że zasługuje on na wyjątkowy pomnik: bałwana.
Satyra to gatunek literacki, który piętnuje i ośmiesza postawy, obyczaje, zjawiska i tym podobne. Satyra ma cechy liryki, epiki oraz dramatu, czyli jest gatunkiem synkretycznym.