Kora, córka Demeter, została porwana przez Hadesa do Tartaru. Zrozpaczona Demeter, opiekunka urodzajów i przyrody, poszukiwała córki w przebraniu staruszki. Na ziemi zapanowały susze, pojawiały się klęski naturalne, ziemia przestała dawać plony. Zeus odnalazł Demeter i poruszony jej losem, nakazał Hadesowi zwrócić Korę matce. Po zjedzeniu owocu granatu Kora nie mogła jednak na zawsze wrócić do Demeter. Gdy Kora opuszcza podziemia, jej matka cieszy się, przyroda kwitnie i się rozwija. Gdy musi wrócić do męża, Demeter tęskni za nią i rozpacza, dlatego przyroda zamiera i zasypia na kilka miesięcy w roku.
Innym mitem ukazującym siłę rodzicielskiej miłości jest miłość Prometeusza, ojca ludzi, do stworzonych przez siebie istot. Prometeusz kierowany miłością do ludzi wykradł dla nich ogień oraz oszukał Zeusa, za co został skazany na wieczną karę. Przykuty do skał Kaukazu, codziennie cierpiał, gdy orzeł wyjadał jego nieustannie odrastającą wątrobę. W micie o Niobe Apollo i Artemida zastrzeliły z łuku wszystkie jej dzieci po tym, jak Niobe pysznie chwaliła się na temat bycia lepszą matką od Latony (matka Apolla i Artemidy). Zrozpaczona kobieta została zamieniona przez bogów w kamień, aby nie czuć już smutku. Tęsknota i rozpacz były jednak tak silne, że z kamienia po wsze czasy płynęły łzy.
W mitach greckich miłość rodzicielska wpływa na zdolność do ogromnych poświęceń, ale budzi także silne emocje bogów (rozpacz Demeter, gniew Zeusa, gniew Apolla i Artemidy). Miłość rodzicielska sprawia, że jesteśmy gotowi do podejmowania śmiałych czynów, nawet (w przypadku Prometeusza) mając świadomość strasznych konsekwencji.
Mity przekazują uniwersalne wzory postaw i zachowań. Motyw literacki to zdarzenie, cecha, przedmiot, przeżycie, sytuacja w świecie przedstawionym. Istnieją motywy mniej i bardziej popularne.