W swoim wierszu Tadeusz Różewicz przekazuje myśl o niezmienności ludzkiej natury, co uzyskuje dzięki aluzji do bajki Ignacego Krasickiego. Wymowa wiersza jest ponura i pesymistyczna. Podmiot liryczny odnosi się do swojej przynależności do grupy dyskryminowanej, słabej, której kosztem bawią się inni, a odniesienie to jest wzmocnione nawiązaniem do bajki „Dzieci i żaby”.
Aluzja to pojawiające się w tekście świadome, znaczące nawiązanie do innego utworu literackiego, odwołujące się do wiedzy i dociekliwości czytelnika, który powinien dostrzec i zinterpretować to nawiązanie.