Osoba mówiąca opisuje przyrodę w taki sposób, jakby współtworzyła z ludźmi świątynię, w której czci się Boga. Mówi o deszczu ozdabiającym witraż rzeki i jasnych gwiazdach w prezbiterium. W ten sposób autor pokazał, że świat całym sobą oddaje cześć swemu Stwórcy.
„Psalm” Wojciecha Wencla podzielony jest na trzy strofy. W każdym z nich znajdują się odniesienia do przyrody, która w utworze została poddana ożywieniu, a niektórych przypadkach także personifikacji.