a) fragment podkreślający potęgę wojsk: „Ten ostatni bez hełmu na głowie, w świetnej zbroi, podobny do złowrogiej gwiazdy lub do gnanego wichrem płomienia”;
b) fragment podkreślający gwałtowność i grozę bitwy: „zadrżały kopie w rękach rycerzy, zadrżały chorągwie i chorągiewki, zadrżało powietrze, zakolebały się gałęzie w boru (...)”; „mąż zwierał się z mężem, konie padały, przewracały się znaki, pękały pod uderzeniem brzeszczotów i obuchów hełmu, naramienniki, pancerze, oblewało się krwią żelazo (...)”
c) epitety określające przestrzeń i sposób walki: „i równie gęsto jak rad sypię się niemiłosiernie z miedzianej chmury na łan żyta, tak gęsto sypały się ciosy okrutne i biły miecze, biły oksze, biły topory, biły bez tchu i miłosierdzia, dźwięczały jak w kuźniach żelazne blachy”
d) czasowniki dynamizujące bitwę: „szczękały miecze”, „warczały topory”
e) wyrazy dźwiękonaśladowcze: jęki, łomot, wrzask
f) wykrzyknienia i hiperbole: Dają pole! „Leciały w górę skry skrzesane żelazem” „i równie gęsto jak rad sypię się niemiłosiernie z miedzianej chmury na łan żyta, tak gęsto sypały się ciosy okrutne”
g) powtórzenia zdań o tej samej strukturze rytmizującej opis: „Rzekłbyś, żywy ogień spadł na pancerze. Rzucili się jak lwy rozżarte ku miejscu najstraszniejsi mężowie z obu armii i rzekłbyś, burza rozpętała się koło chorągwi”; „(...) jako olbrzymi kwiat, jako znak nadziei i jako znak gniewu Bożego dla Niemców, a zwycięstwa dla polskich rycerzy”
W tekście znajdujemy wiele zastosowanych środków stylistycznych, które ubarwiają odbiór opisu walk.