Fe2(SO4)3 – siarczan (VI) żelaza (III)
Al2(SO3)3 – siarczan (IV) glinu
Al2(SO4)3 – siarczan (VI) glinu
Dysocjacja elektrolityczna soli to proces rozpadu substancji na kationy metalu oraz aniony reszty kwasowej. Wzór ogólny dysocjacji:
a+ − kation metalu o ładunku „a+” jest zgodny z liczbą anionów reszty kwasowej
n – liczba kationów „n” jest równa ładunkowi anionu reszty kwasowej
n- − anion reszty kwasowej o ładunku „n-” zgodny z liczbą kationów metalu
a – liczba anionów „a” jest równa ładunkowi kationu metalu.
Wiedząc, że mają powstać 2 kationy i 3 aniony, może uzupełnić powyższy wzór ogólny.
Wiemy zatem, że musi to być metal III wartościowy, np. glin czy żelazo.
Natomiast reszta kwasowa ma być II wartościowa, np. kwas siarkowy (VI), kwas siarkowy (IV), kwas węglowy.
Wybierasz zatem atom metalu oraz resztę kwasową spełniającą te warunki, a następnie, sprawdzamy w tabeli rozpuszczalności czy taka sól jest rozpuszczalna w wodzie.
Wybierasz tylko te, które rozpuszczają się w wodzie, ponieważ tylko takie będą ulegać dysocjacji elektrolitycznej.
Dysocjacja otrzymanych soli, będzie przebiegać zgodnie z tym schematem.