1. Reakcja addycji chlorowodoru do pent-1-ynu zachodzi zgodnie z mechanizmem addycji elektrofilowej. → prawda (P)
2. Produktem głównym przyłączenia jednego mola chlorowodoru do jednego mola pent-1-ynu jest 2-chloropent-1-en. → prawda (P)
3. Produktem głównym przyłączenia dwóch moli chlorowodoru do jednego mola pent-1-ynu jest 2,2-dichloropentan. → prawda (P)
4. Reguła Markownikowa pozwala ustalić wzór głównego produktu addycji chlorowodoru do pent-1-ynu.→ prawda (P)
5. 2-chloropent-1-en występuje w postaci pary diastereoizomerów E i Z. → fałsz (F)
Zdanie pierwsze: Reakcja addycji chlorowodoru do pent-1-ynu zachodzi zgodnie z mechanizmem addycji elektrofilowej. Zdanie to jest prawdziwe. Chmura elektronów pi, która występuje w wiązaniach wielokrotnych, jest podatna na działanie czynników elektrofilowych, takich jak na przykład chlorowodór. Reakcjami charakterystycznymi dla alkinów (a do nich zaliczamy pent-1-yn) są reakcje addycji elektrofilowej.
Zdanie drugie: Produktem głównym przyłączenia jednego mola chlorowodoru do jednego mola pent-1-ynu jest 2-chloropent-1-en. Zdanie to jest prawdziwe. Addycja HCl do pent-1-ynu zachodzi zgodnie z regułą Markownikowa. Mówi ona o tym, że atom wodoru z chlorowodoru przyłącza się do tego atomu węgla, który ma więcej wiązań z atomami wodoru (tutaj jest to skrajny atom węgla, pierwszy). Atom chloru natomiast przyłącza się do drugiego atomu węgla, który tworzył wiązanie C=C – stąd produktem głównym jest 2-chloropent-1-en.
Zdanie trzecie: Produktem głównym przyłączenia dwóch moli chlorowodoru do jednego mola pent-1-ynu jesr 2,2-dichloropentan. Zdanie to jest prawdziwe i również wynika to z reguły Markownikowa. Reakcję można przedstawić dwuetapowo:
CH≡C—CH2—CH2—CH3 + HCl → CH2=C(Cl)—CH2—CH2—CH3
CH2=C(Cl)—CH2—CH2—CH3 + HCl → CH3—C(Cl)2—CH2—CH2—CH3
Zdanie czwarte: Reguła Markownikowa pozwala ustalić wzór głównego produktu addycji chlorowodoru do pent-1-ynu. To zdanie jest prawdziwe. Wyjaśnienie do tego twierdzenia jest zawarte w wyjaśnieniu do zdania drugiego.
Zdanie piąte: 2-chloropent-1-en występuje w postaci pary diastereoizomerów E i Z. To zdanie jest fałszywe.
Wzór półstrukturalny 2-chloropent-1-enu to: H2C=C(Cl)—CH2—CH2—CH3
Stereoizomeria ma miejsce dla alkenów, w cząsteczkach których do każdego z atomów węgla przy wiązaniu C=C są przyłączone różne podstawniki. Zwróć uwagę, że przy pierwszym atomie węgla są dwa podstawniki w postaci atomów wodoru, a przy drugim – jeden atom chloru i jeden podstawnik -CH2—CH2—CH3. Podstawniki przy drugim atomie wykluczają zatem możliwość stereoizomerii.