Bolesław II objął władzę w 1058 r. po śmierci swojego ojca Kazimierza Odnowiciela. Był on jednym z lepszych wczesnopiastowskich władców, który prowadził udane kampanie przeciwko Czechom i Rusi, osadzał pretendentów na tronie węgierskim oraz przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie.
Bolesław Śmiały w 1076 r. koronował się na króla Polski i toczył udaną kampanię na Rusi. Wzmocniło to jego pozycję wewnątrz kraju i doprowadziło do zaniepokojenia, że strony możnych. Wkrótce przeciwko władcy zawiązała się opozycja, której rzecznikiem mógł zostać potężny i chronimy przez hierarchię kościelną biskup Stanisław. Król uznał jednak te działania za zdradę i skazał biskupa na śmierć przez poćwiartowanie.
Na panowaniu Bolesława II cieniem kładzie konflikt z biskupem Stanisławem ze Szczepanowa. Mimo wszystko był to jeden z lepszych wczesnopiastowskich władców, którego upadek wiąże się z rosnącą opozycją możnych.