Wojnę polsko-niemiecką z okresu panowania Chrobrego możemy podzielić na trzy etapy:
Lata 1002-1005: W I okresie wojny polskiemu księciu udało się czasowo zająć Czechy, jednak wobec inwazji Henryka II musiał wycofać się z tych ziem. I etap konfliktu zakończył się zawartym w 1005 r. pokojem poznańskim, w myśl którego Chrobry tracił na rzecz cesarstwa zajęte wcześniej Łużyce i Milsko.
Lata 1007-1013: II etap wojny rozpoczął w 1007 r. Henryk II, jednak polskiemu księciu dość szybko udało się przejść do kontaktu i zająć Łużyce. Wobec trwającego impasu obydwie strony zawarły w 1013 r. pokój w Merseburgu, w myśl którego Bolesław uzyskiwał Łużyce i Milsko jako lenno. Dodatkowo jego syn Mieszko poślubił córkę palatyna lotaryńskiego, Rychezę.
Lata 1015-1018: ostatni etap wojny został zapoczątkowany wobec niewypełnienia przez Bolesława warunków pokoju magdeburskiego. Henryk II najechał w 1015 r. na Wielkopolskę, jednak atak na bronioną przeprawę przez Odrę kosztował go olbrzymie straty. Cesarz nie zdołał zdobyć żadnego większego grodu i wojna zakończyła się upokarzającym dla niego pokojem w Budziszynie, w myśl którego Bolesław zachowywał Łużyce i Milsko jako własność, a nie lenno.
Wojny prowadzone z Niemcami w latach 1002-1018 doprowadziły do zdobycia przez Chrobrego Łużyc i części Miśni.