Narrator nazywa emocje wprost, jak: złość, nienawiść, kochanie, tęsknota. Innym sposobem na wyrażenie emocji jest przywoływanie wspomnień i splatanie ich z krajobrazem (wspomnienia „wypełzły (…) z tych pól nagich, z dróg, z sadów sczerniałych i pokurczonych i obsiadły mu serce, czepiały się myśli, majaczyły przed oczami”); a także przywoływanie ze wspomnień obrazów, jakby działy się w tej chwili, obrazy są dokładne, szczegółowe (np. „jej twarz rozpromienioną, dyszącą namiętnie, jej modre oczy i te usta pełne i tak czerwone”). Wszystkie te zabiegi służą unaocznieniu czytelnikowi, że emocje są żywe, dotykają Antka w tej chwili i narastają z każdą sekundą.
Jagna to dziewiętnastoletnia dziewczyna, córka Dominikowej. Matka decyduje, że Jagna wyjdzie za Macieja Borynę. Dziewczyna była rozpieszczana, nie znała prac domowych – wykonywali je jej bracia. Jest wrażliwa na sztukę, muzykę. Różni się od pozostałych mieszkańców wsi, nie potrafi się podporządkować panującym w społeczności regułom.
Antek to najstarszy syn Macieja Boryny, mieszka u ojca z żoną – Hanką, ma romans z Jagną.