Poeta stosuje do opisu padliny: czasowniki ruchu (larwy wypełzały, „wszystko się zapadało, jarzyło, wzbijało”, czerwie biegły), wyrazy dźwiękonaśladowcze (brzęczała, brzmienie), epitety (plugawa padlina), metafory (brzuch pełen zgnilizny) oraz kontrast między żywą przyrodą a rozkładającym się truchłem. Zastosowane środki służą zobrazowaniu wyglądu rozkładu oraz wskazują na to, że jest to żywy proces, zachodzący w ciągłym ruchu i przy odgłosach pracy larw. Prawie wszystkie wymienione powyżej środki zawiera wers: „Brzęczała w tym zgniłym brzuchu much orkiestra” – warto zwrócić uwagę na rytm tego sformułowania oraz nagromadzenie głosek dźwięcznych, np. połączenia brz, zg, or – co wzmacnia odbiór obrazu padliny na poziomie fonetycznym.
Analizując utwór literacki, pamiętaj, aby odnaleźć w nim środki poetyckie, zwrócić uwagę na układ wersów, a także na brzmienie i rytm. Jednym z aspektów, na które możesz zwrócić uwagę przy interpretacji, jest rodzaj nagromadzonych głosek. Głoski dzielą się na dźwięczne i bezdźwięczne, można je rozpoznać, przykładając otwartą dłoń do szyi w okolicy gardła. Wtedy mówiąc głoskę dźwięczną, na dłoń przeniosą się drgania, np. z – jest głoską dźwięczną, a s – bezdźwięczna. Poeci, posługując się słowem, mogą obrazować brzmieniem sytuację liryczną, np. zestawienie słów „brzęczenie much w brzuchu” sprawia, że dźwięk bzyczenia jest niemal słyszalny.