Podmiot liryczny w wierszu jest włóczęgą, znajduje się w podróży życia, zrywając się z holowników, zaprzeczył normom społecznym, zbuntował się i zaprzeczył podporządkowaniu. Ponadto cierpi on z powodu rozerwania wewnętrznego, ciągnie go ku zachowaniom destrukcyjnym („O, niechaj dno me pęknie! Niech pójdę pod morze!”). Wymienione fakty wskazują na to, że podmiot liryczny ma podobny stosunek do życia jak poeci wyklęci.
Pierwowzorem poetów wyklętych był François Villon – średniowieczny poeta, który wybrał życie na marginesie, był rzezimieszkiem, przebywał w więzieniu, uderzał w podstawy organizacji społeczeństwa. Poeta przeklęty nie tylko buntuje się w swojej twórczości, ale całym swoim życiem przeciwstawia się normom społecznym, jest prowokatorek i gorszycielem. Do poetów przeklętych zalicza się m.in. Charlesa Baudelaire’a, Paula Verlaine’a oraz Arthura Rimbauda.