W omawianym utworze autor zastosował hiperbolizację. Rabelais skarykaturyzował sytuację, celowo przerysował ją, by uwydatnić problem, jakim jest złe wychowanie. Utwór ten można uznać za satyryczny. Jest bardzo uniwersalny – można go zastosować do życia wielu osób i pomimo tego, że powstał w średniowieczu, jest nadal aktualny. Fragmenty, które świadczą o tym, że jest to swego rodzaju parodia to, m.in.: „Jak dzień długi paćkał się we własnych bździnach, babrał sobie nos, drapał się po twarzy, zdzierał obcasy u trzewików, aż mu muchy do gęby wpadały…”. Autor zastosował też gry słowne, które mają na celu uwypuklić problem: „Po nim miał jeszcze drugiego starego stękałę, zwanego mistrz Pała Zakuta…”.
François Rabelais francuski mnich, lekarz, pisarz oraz satyryk żyjący w Paryżu na przełomie XV i XVI wieku (ok. 1494 – 1553). Jego najbardziej popularna książka Gargantua i Pantagruel (org. La vie de Gargantua et de Pantagruel) budziła wśród jemu współczesnych skrajne emocje – od zachwytu po nienawiść. Kontrowersje budziły podejmowane tematy oraz język utworu stylizowany na ludowy, pełen wulgaryzmów. Gargantua i Pantagruel to utwór satyryczny, parodiujący średniowieczną drogę edukacyjną dzieci. Autor sięga po elementy groteski i przerysowania. Publikacja ta dostępna jest w wolnym dostępie w internecie (np. w serwisie wolnelektury.pl lub polona.pl). Najbardziej popularne tłumaczenie na język polski zostało zrealizowane przez Tadeusza Boy-Żeleńskiego. W tym zadaniu musisz zauważyć, że utwór ten jest satyryczny.