Pierwotnie rozumiano rolę klasycyzmu jako podporządkowanie świata, nadanie mu ładu i harmonii. Klasycyzm odrzucał wszystkie skrajności, tajemnice i dychotomie.
Oświeceniowi klasycy dodali do tych cech pokorę wobec autorytetów i zasadę naśladowania doskonałych wzorców. Było to sprzeczne z rozumieniem klasycyzmu według antycznych twórców, którzy nie naśladowali niczego oprócz natury.
W późniejszych wiekach po romantycznej rewolucji filozoficznej klasycyzm postrzegano jako coś sztucznego powstałego w wyniku specjalnej stylizacji.
Autor podkreśla, że romantyzm doprowadził do wykorzenienia klasycyzmu. W kulturze zachowały się tylko jego elementy.