Czesław Miłosz w swoim utworze „Do Laury” przedstawia reinterpretację oświeceniowej sielanki Franciszka Karpińskiego, zaczynając od psychologicznego przedstawienia bohaterów, kończąc na kreacji świata przedstawionego. Sielankowa arkadia posiada ślady dramatycznych, wojennych wydarzeń, o których nie da się zapomnieć. Zakochany mężczyzna nie jest tak beztroski i szczęśliwy. Jego hierarchia wartości jest odwrócona w stosunku do hierarchii wartości sielankowych bohaterów. Miłość nie jest najważniejsza, najważniejsza jest wolność. Beztroska została zamieniona na melancholijną zadumę. Wiersz jest przepełniony niepokojem i zmusza do refleksji.
Autor odnosi się do sielanki oświeceniowej, ale modyfikuje ją do powojennej rzeczywistości.