Wiersz „Dyrektor i pomnik” jest satyrą abstrakcyjną, ponieważ:
ma charakter pozaczasowy (ponadczasowy) i uniwersalny, jej bohaterowie przedstawiają typowe cechy ludzkie.
Morał, który wypływa z wiersza, ma charakter moralizatorsko – dydaktyczny, uczy, jak należy postępować, aby nie zostać potępionym przez innych.
Satyra abstrakcyjna odnosi się do uniwersalnych ludzkich cech ludzkiej natury niezależnych od czasu.