Przestrzeń ukazana w utworze Czesława Miłosza ma wiele elementów wspólnych z tą przedstawioną w sielance. Jest to przestrzeń otwarta, odosobniona, której charakterystycznymi elementami są drzewa, ptaki i gwizdy. Jest jednak niepokojąca, ponieważ jest dodatkowo wypełniona ruinami, parowami i okopami. Można się domyślać, że bohater liryczny przemieszcza się po powojennym krajobrazie, a jego pustka nie wynika z naturalnego odosobnienia, ale jest wynikiem tragedii zbiorowości.
Wiersz Czesława Miłosza został napisany w 1949, a więc krótko po zakończeniu II wojny światowej.