Przykładowe rozwiązanie:
Schemat decyzyjny Rady Unii Europejskiej:
1. Ponad 150 zespołów roboczych i komitetów pomaga w przygotowaniach, aby ministrowie byli w stanie przeanalizować wnioski ustawodawcze w różnych formacjach Rady. Grupy komitety składają się z urzędników wszystkich państw członkowskich.
2. Gdy Komisja przekaże wniosek ustawodawczy Radzie, ta przystępuje do jego analizy równocześnie z Parlamentem Europejskim. Nazywa się to „czytaniem”. Czasem w oczekiwaniu na stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania Rada przyjmuje porozumienie polityczne nazywane „podejściem ogólnym”. Może ono pomóc przyspieszyć procedurę ustawodawczą, a nawet ułatwić porozumienie między obiema instytucjami. Rada nie może przyjąć swojego ostatecznego stanowiska, dopóki Parlament nie wyda opinii w pierwszym czytaniu. Przy każdym czytaniu wniosek przechodzi w Radzie przez 3 szczeble: grupę roboczą, Komitet Stałych Przedstawicieli (Coreper) i formację Rady.
3. Grupa Robocza — analizuje wniosek najpierw pod kątem ogólnym, a następnie szczegółowo: zdanie po zdaniu. Nie ma formalnego terminu, w którym grupa powinna zakończyć prace. Grupa nie musi dojść do porozumienia, ale wynik jej dyskusji musi zostać zaprezentowany Coreperowi.
4. Komitet Stałych Przedstawicieli — sposób pracy Coreperu nad wnioskiem zależy od stopnia, w jakim grupa robocza zdołała się porozumieć. Jeżeli porozumienie nie wymaga dalszych dyskusji Coreperu, wniosek trafia do części I porządku jego obrad. Jeżeli potrzebna jest dalsza dyskusja, wniosek wpisuje się do części II porządku obrad. W takim przypadku Coreper może
a) postarać się sam wynegocjować rozwiązanie;
b) odesłać daną sprawę z powrotem grupie roboczej, ewentualnie z propozycją kompromisu;
c) przekazać sprawę Radzie;
Większość wniosków trafia na forum Coreperu kilka razy, w miarę jak próbuje on rozstrzygać problemy, z którymi nie radzi sobie grupa robocza.
5. Formacja Rady — jeżeli Coreperowi uda się zakończyć dyskusje nad wnioskiem, wniosek staje się punktem A w porządku posiedzenia Rady, co oznacza, że należy się spodziewać porozumienia bez debaty. Dyskusję nad danym punktem można podjąć, jeżeli wystąpi o to co najmniej jedno państwo członkowskie. Część B porządku posiedzenia Rady to punkty:
a) których nie udało się rozstrzygnąć na wcześniejszych posiedzeniach Rady;
b) co do których nie udało się porozumieć na szczeblu grupy roboczej ani Coreperu;
c) które są zbyt delikatne z politycznego punktu widzenia, aby można je było rozstrzygnąć na niższym szczeblu;
6. Jeżeli Rada działa w charakterze prawodawcy, wyniki głosowania są automatycznie podawane do wiadomości publicznej. Jeżeli członek Rady chce do wyników głosowania dołączyć uzasadnienie, także ono zostaje podane do wiadomości publicznej. W innych przypadkach, gdy uzasadnienia nie są publikowane automatycznie, mogą zostać ogłoszone, jeśli autor o to wystąpi.
Ocena: Procedura wydaje się sprawiedliwa zarówno z punktu widzenia silniejszych, jak i słabszych państw członkowskich. Urzędnicy wszystkich państw wchodzących w skład wspólnoty tworzą, chociażby wspomniane grupy robocze, toteż każdy ma przynajmniej szansę na zaprezentowanie swojego stanowiska.
Zbierając informacje na temat danego organu lub stowarzyszenia, najefektywniej będzie zajrzeć na oficjalną stronę danego ugrupowania. Tam znaleźć można cały proces decyzyjny, przez jaki przebrnąć musi dany projekt przed jego zatwierdzeniem bądź odrzuceniem.