Przykładowe rozwiązanie:
Konrad Adenauer — niemiecki polityk, mąż stanu, działacz i długoletni przywódca Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej oraz kanclerz RFN w latach 1949 —1963. Sprzeciwiał się nazizmowi w okresie III Rzeszy. W okresie powojennym uważał, że największym zagrożeniem dla Niemiec jest ZSRR i komunizm. Uznawał zacieśnienie współpracy z państwami Europy Zachodniej i sojusz z USA za skuteczną formę obrony przed wpływami ZSRR, a za największego sojusznika Niemiec uważał Francję. Jako kanclerz Adenauer był zwolennikiem koncepcji społecznej gospodarki rynkowej – był zwolennikiem państwa dobrobytu, ale jednocześnie sprzeciwiał się nacjonalizacji sektorów gospodarki czy wprowadzeniu gospodarki centralnie planowanej. Okres rządów Adenauera to czas wzrostu gospodarczego, spadku bezrobocia, intensywnych inwestycji państwa w infrastrukturę i mieszkalnictwo. W polityce zagranicznej Adenauer był zwolennikiem integracji europejskiej i sojuszu z Francją. W maju 1950 roku z entuzjazmem przyjął propozycje Roberta Schumana, francuskiego ministra spraw zagranicznych, który postulował stworzenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. W kwietniu 1951 Adenauer był jednym z sygnatariuszy traktatu paryskiego, który powoływał do życia wspólnotę. Wspólnota przekształciła się z organu kontrolującego niemiecki przemysł w związek gospodarczy, który był poprzednikiem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i dzisiejszej Unii Europejskiej.
Ojcami Europy zostali okrzyknięci Jean Monnet, Paul-Henri Spaak, Robert Schuman oraz Konrad Adenauer właśnie.